Sfeerbeelden Kerstdrink (klik op de foto)

- 10° C. Een knapperige sneeuwkorst onder de voeten. Rode neuzen, witte vingers en warm gezelschap: De Kerstdrink van 2009 heeft alles om een klassieker te worden. Een extra dankwoord voor gastheer Wilfried is hier op zijn plaats. (En ook een doosje dafalgan.)

De Kerstdrink komt eraan!

Zaterdag 19 december tussen 19 en 23 u. knetteren de open vuurtjes op het plein voor de Cordulakerk.
Warme wijn, jenever, hete hapjes en onversneden gezelligheid deel je naar jaarlijkse gewoonte met buren, kennissen, familie en vrienden.

“Vergeet de sfeermuziek niet he,” grinnikt Marcella Apers van Wijkvereniging Cordula. “En de guirlandes met sfeerverlichting!” vult Agnes Geerssens aan.
Beide dames wrijven zich in de handen en verwachten dit jaar een hoge opkomst. “Elk jaar slaan we meer voorraad in, en dat is maar goed ook,” zegt Staf Patteet gemaakt ernstig “er zitten snoepers in onze wijk...”

Of er ook niet-wijkbewoners mee de kerstvakantie inhuldigen? “Uiteraard,” zegt Frank Balemans, “vorig jaar stopten er drie auto’s waarvan de bestuurders zich afvroegen wat er te doen was. Drie uur later zijn ze pas vertrokken. Ze hadden intussen wel begrepen wat de bedoeling was.”

De passie uit de Hendrik Consciencestraat

Eliane Kets (56) werd geboren op het binnenschip van haar ouders. Na een carrière aan boord ruilde ze met de glimlach haar zeemansbenen voor een vaste stek in de vroegere supermarkt 'Het Centrum'. Nu heeft ze andere klanten: "De fluokindjes, mijn beste vriendjes!"

"Ik ben Gemachtigd Opzichter, kijk maar!" Niet zonder enige trots wijst ze de titel op haar rug aan. "Ik vind het zalig om twee keer per dag naar de Laaglandlei te trekken om de kinderen te helpen oversteken. Zo kom ik buiten en heb ik mijne klap. Ik verzorg mijn oude moeder op ons appartement. Elke dag de deur uit doet echt deugd, een mens heeft dat nodig. Ik zeg trouwens tegen iedereen goeiedag, net als vroeger in de supermarkt. Dat werkt hoor, intussen kennen ze me hier wel."

Enkele kinderen komen aangewaaid. "Daaaag Eliaaane!" roepen ze van ver. De dame met de oranje mantel grinnikt. "Ik weet op den duur àlles van die gastjes. Ik ken ze stilaan allemaal bij naam. En wat die me hier 's ochtends allemaal komen vertellen... ik ben het eerste aanspreekpunt he. Vooraleer de juffen en de meesters de schoolpoort openen, ben ik al op de hoogte van de losse tanden, de ontsnapte huisdieren en de verjaardagsfeestjes. Ik krijg veel vriendschap van hen."

"Of het soms moeilijk is? Ach. Ik kreeg ooit wel eens een zure reactie van een gehaaste bestuurder, maar dat lach ik weg hoor. Als ze merken dat ik de vriendelijkheid zelf blijf, draaien ze wel bij. Wie mijn humeur stuk wil krijgen, zal eerst mijn stopbordje moeten afpakken, haha!"

Identikit Carine Grootaert

Het Gekaekel zoomt in op ongewoon doodgewone mensen op een bijzondere plek: Carine Grootaert uit de Verbertstraat werkt in de bib.
'Of ze zelf ook een boekenwurm is?'

"Lezen is ontspanning. Wegens tijdsgebrek lees ik minder dan ik zou willen. Als kind was ik een leesbeest. Geschenkjes deden mij aan boeken denken. Ik plaatste simpelweg mijn bestelling bij elke feestdag"

Droomjob: "Ik voel me hier als een vis in het water. Ik heb fijne collega’s. De afwisseling tussen tijdschriftenadministratie, klasontleningen regelen, de planning en de organisatie van het samenstellen van de boekenpaketten voor scholen en rondleidingen geven, bevalt me. Ik coördineer sinds kort ook het Kinder- en jeugdjury-traject. Leuk! Ik hou ook van het contact met het publiek, zowel jeugd als volwassen en het geeft me voldoening dat ik hen kan tevreden stellen."

Opleiding: "Ik ben regentes Nederlands-Engels-Duits. Ik gaf twee jaar les. Daarna werkte ik op het Katholiek Centrum voor lectuurbegeleiding, de grondleggers voor de Leeswolf en Leeswelp. Ik werkte ook zeven jaar in de bib van Sint-Niklaas."

Hobby’s: "Lezen uiteraard! Maar ik hou ook van Salsa-dansen en hier in Het Arsenaal beoefen ik Chi-Neng-Qigong: een bewegingsleer die lijkt op Tai Chi en die lichaam en geest in balans brengt. Ik ben ook dol op bloemschikken: ik werk graag met mijn handen. Dan kom ik in mijn hoofd tot rust"

Lievelingsboek: "De schaduw van de wind - Carlos Ruiz Zafón . De magische sfeer en die intrige boeien me. Die elementen vind je ook terug in de boeken van Johan Daisne."

Gezinssituatie: "Ik ben gehuwd met Wouter Bellefroid, samen met hem doe ik vrijwilligerswerk. We hebben drie kinderen, twee van hen wonen nog thuis."

Trend in de bib: "Mensen lezen meer puur voor ontspanning, of gaan voor infotainment in reis - en kookboeken. Er wordt minder in de leeszaal opgezocht. Het internet speelt daar grote een rol in: alles moet snel gaan. Gericht informatie opzoeken in boeken blijkt voor studenten vaak een opgave, maar ik maak hen graag wegwijs."

Mijn dierbare groenten

Patrick Robeyns heeft groene vingers en een groene ziel. Patrick geeft les, en dat is meer dan wat vertellen over land en tuin: "Het is tonen en laten ervaren." Patrick van de Wijnegembaan houdt een biologische tomaat de lucht in. "Proeven?"

Wat zijn biologische groenten? - "Bij deze groenten zijn geen chemische bestrijdingsmiddelen en synthetische meststoffen gebruikt." Patrick grist een bussel prei uit de mand. "Biologische producten hebben een hogere voedingskwaliteit en zijn veel gezonder. Ze bevatten minder water: ze zijn lekker en bewaren beter."

Minder verlies - "Groenten worden soms weggegooid omdat ze in de winkel niet tijdig verkocht raken. Door vaste wekelijkse afname kunnen de telers hun teelten afstemmen op de echte vraag. Zo worden overschotten vermeden."

Het milieu? - De leraar in Patrick wordt wakker. Hij spreekt traag en duidelijk: "Zonder pesticiden vermijd je bodem- en watervervuiling. En door het gebruik van organische mest wordt de vruchtbare bovenlaag van de bodem behouden. 't Is ook energiezuinig! Met seizoensgebonden groenten vermijd je serreteelt en energieverspilling."

Het talent van de Kruispadstraat

Gert De Bie zie je zelden voorbijlopen, want daarvoor is de man te vlug op de piste. Hij sprint op de ingebouwde ritmes Dizzee Rascal, Milk Inc en David Guetta. Alle spikes nog aan toe: het gaat hard voor de drukbezette Gert.

Conditie

Ik werk graag aan mijn conditie, die heb ik ook nodig voor mijn job. Ik werk sinds kort bij de Groendienst in Deurne en ben altijd buiten aan de slag. Ik ben geen binnenzitter. Ik beleef veel plezier aan mijn job. Ik lijk het meest op mijn grootvader. Hij was landbouwer!

Volle gas

Ik heb veel aan de sociale contacten in mijn sportclub, maar ik houd ook van snelheid halen. Ik loop om te winnen en om persoonlijke records te verbreken. Ik wil groeien in mijn sport.

Ik volg graag de instructies van de trainer. Ik train drie keer per week op de piste. Ik ben een sprinter. Ik hou van de explosie op die korte afstand, doseren hoeft niet meteen. Ik ga volle gas!

Concertje meepikken

Ik ben dol op Milk Inc. Ik houd van dat geweldig spektakel: die lichtshows, dat overdonderend geluid, die mensenmassa. Ik doe gezellig mee en wordt ongelooflijk goed gezind van zo'n concert. Thuis herbeleef ik het ook: ik browse op het net en geniet van de clips op youtube.

Sociaal engagement

Ik ben bij de Ekerse scouts assistent-leider. Op zaterdag ben ik graag met die kleine mannen bezig. Toen ik zelf nog lid was, droomde ik er al van om leider te worden. We gaan elk jaar op kamp: op zulke momenten kan je je collega-leiders tonen wat je waard bent. Vorig jaar was het mijn eerste keer als leider. Ik was glansrijk geslaagd!

Snoeper
Gert De Bie is lid van Wapper, een sportvereniging voor mindervaliden. Om zijn club te steunen, verkoopt hij heerlijke chocolade (5€) en marsepein (6€). Bestellen kan via dit formulier: Klik!

Sfeer bij de brandweer

Een ontploffingske hier, wat schuim daar... duikers in een tank en plateaukes met drank. Maar ook een kijk op moderne middelen, gedegen uitleg en een gevoel van veiligheid. De jaarlijkse opendeurdag bij de Brandweer was een succes! Meer foto's? Klik!

Wandeling Schoonselhof op 20 september

Vormingplus Antwerpen bestond vijf jaar en bood uitzonderlijk de mogelijkheid aan groepen om gratis van één van hun talrijke initiatieven te genieten.
Wijkvereniging Cordula kon deze gelegenheid niet zomaar laten voorbijgaan en na inzage van het uitgebreide programma koos het bestuur voor de wandeling onder begeleiding van een gespecialiseerde gids, over de historisch belangrijkste begraafplaats van de regio Antwerpen.
Omdat het gaat om een openlucht activiteit die geen aanslag mag zijn op het stembereik van de gids en omdat iedereen de kans moet krijgen zo dicht mogelijk bij de grafmonumenten te staan tijdens de uiteenzetting, is het ongewenst dat een groep groter is dan 20 personen.
Deze beperking werd in het belang van de deelnemers in de uitnodiging opgenomen.
Blijkbaar heeft de benaming “bezoek begraafplaats” en de “beperking van het aantal deelnemers” voor een zekere pleinvrees gezorgd bij de kandidaat-inschrijvers ;
Uiteindelijk waren we met een twaalftal maar die hebben alleen maar kunnen vaststellen dat de afwezigen ongelijk hadden. Bovendien waren we op de laatste dag van de zomer gezegend met mooi weer.

Men kan alleen maar vaststellen tijdens de rondleiding dat de stenen getuigen een uitzonderlijk overzicht geven van onze recente geschiedenis, onze tradities, onze cultuur, (onze gebruiken bij het einde van het bestaan bij katholieken en vrijmetselaars), van onze belangrijke politici, onze industriëlen en onze bekende (internationale) zakenmensen.

De grote burgemeesters hebben (soms) reuzegrote monumenten en de Antwerpenaars die de Belgische politiek op belangrijke sleutelogenblikken in onze geschiedenis hebben bepaald, genieten de eer die hun toekomt.

De grote schrijvers en dichters die Antwerpen voortbracht leven niet alleen voort in hun boeken maar ook in gepaste grafschriften die op hun tombe is gebeiteld

Het boshuisje van Zoersel kent iedere Schotenaar, het graf van Hendrik Conscience op schoonselhof veel minder. Het bezoek werd een ernstige opfrissing van de lessen geschiedenis en dan in het bijzonder van ONZE geschiedenis.
Wij kennen in Schoten de familie Bracht op Calesberg en de familie Kreglinger op Elshout
en de deelnemers konden alleen maar vaststellen dat de indrukwekkende familiegraven op Schoonselhof na meerdere generaties nog steeds goed worden onderhouden.
De tombes van onze schotenaren vertoeven in het gezelschap van grote grafmonumenten voor even bekende grote families die in Brasschaat verbleven (zoals de Frilings) .

Het werd een boeiende en verrassende ontdekkingsreis van meer dan twee uur, weliswaar vermoeiend maar zeker de moeite waard.

Organisatie & verslag: Paul Scheynen

De passie uit de Leo Van Hullebuschstraat

Een stel lenzen. Twee camera’s. Een oog voor een sterk beeld. Meer heb je niet nodig voor een mooie foto. Of toch, Louis Wellens (76)?

Toewijding

“Ik draag mijn camera altijd bij me. ’t Is mijn lief he. Een goeie soldaat heeft zijn geweer altijd op zak. Ik schrijf bovendien gemakkelijker een verhaal met mijn lens dan met een pen. Ik teken liever met licht dan dat ik schilder.”

Passie

Hij toont zijn Fiap-kaart, een officiële fotoperskaart en talrijke diploma’s. (fier) “Het is een hobby, maar eigenlijk veel meer dan dat. Ik doe dolgraag mee aan wedstrijden. ’t Is belangrijk voor me dat mensen mijn beelden bekijken en feedback geven. Ik hou ervan om ‘gejureerd’ te worden. ’t Is nochtans heel eenvoudig begonnen allemaal. Ik werd een eeuwigheid geleden geïnspireerd door een vriend van me die een Minolta-toestelletje had. Hij troonde me mee naar de fotoclub en ik was verkocht en verknocht.” Uit zijn archiefkast plukt hij gericht een dia. Of ik de dame op het beeld herken, vraagt Louis. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. “Juist 18 was ze, en nu nog altijd even knap, vind je niet?” Louis fotografeerde op weergaloze wijze de bloedmooie en toen nog onbekende Veronique De Cock. De rakker.

Prijsbeest

Louis rijgt de awards aan elkaar. Zelfs over de grote plas heeft hij succes. Hij ontving de prestigieuze ‘Five Star Exhibitor’ en de ‘Galaxy Award’, uitgereikt door de Photographic Society of America. Sommige foto’s leveren ook geld op. En één van zijn kleurrijke beelden siert zowaar de internationale Nikon-jaarkalender.

Digitaal of analoog?

“Ik heb een analoog Nikon toestel, de F90x. Maar ik heb ook een nieuw speeltje, de Canon 5D. ’t Zijn allebei beesten van camera’s. De toekomst ligt echt wel bij de digitale fotografie. ’t Is ook beter voor het milieu, je kan je schadelijke donkere kamer sluiten. Ik heb echter nog een computerprobleem om digitaal te kunnen werken: Ik heb geen computer, haha."

Drie gouden tips van Louis

Landschapsfotografie: Gebruik een groothoeklens. Alles moet scherp zijn. En 1 sterk aandachtspunt moet je in het beeld zuigen.

Portretfotografie: Belichting maakt het plaatje. Eén spot achteraan voor dat beetje tegenlicht. En het model moet goed geschminkt zijn he. Mat. Niet glanzend. Vermijd reflecties op iemands gezicht.

Sportfotografie: Snelle sluitertijden leveren haarscherpe beelden. Scherpstellen doe je op een fractie van een seconde. Een beeld moet de actie weergeven.

Sfeerbeelden wijkontbijt

Het weer zat mee, de sfeer was oké. 150 wijkbewoners schoven mee aan tafel. Of het lekker was? En of er genoeg was? Ja op alles. Volgend jaar in juli doen we het nog eens over. Tot dan!

Dé oplossing voor een propere stoep!

(c) Andy Riley

Kom je naar het wijkontbijt?

De buren uit de Leo Van Hullebuschsstraat

Heleen en Maria zijn al vijfenveertig jaren buren. Hun kinderen liepen samen school. “We kletsen tegen elkaar aan de voordeur,” lacht Heleen. “En we helpen elkaar,” zegt Maria, “Ik had mijn pols gebroken en Heleen kwam me ‘een handje’ toesteken. Tof he?”

Maria (rechts op de foto): “Soms ga ik naar boven en kijk ik over de muur naar het kerkhof. Toen mijn man pas overleden was zeker. Er valt altijd wel iets te zien hoor. Rond 8 uur ’s morgens zie ik telkens twee vrouwen. Dan ga ik speciaal kijken om te zien wat ze zoal doen. Je ziet ook al die begrafenissen, man man man. Als ik zie huilen, dan huil ik mee hoor...”

Heleen (links op de foto): “Vroeger was het hier wel rustiger wonen. Maar we hebben niet echt last van de drukte. Alles went. En we hebben dubbelglas. Trouwens, de bewoners van het kerkhof, dat zijn relatief rustige buren hé! In die nieuwe zorgflatjes (aan de andere kant van het kerkhof) wonen, lijkt me toch wat vreemd. Je kijkt écht constant naar je toekomst. Dat is toch speciaal, niet? Wij blijven zo lang mogelijk in ons huis wonen. Uit principe.”

Maria: “Ik blijf ook zo lang mogelijk thuis. Zeker weten. Mijn zoon is verpleger en hij vindt dat een goed idee. Mijn badkamer is beneden en ik zet een bed in de woonkamer. Zo simpel is dat! De flatjes zijn me ook te duur hoor, en echt mooi vind ik ze niet. Ze doen wat ‘kazerne-achtig’ aan.”

Heleen: “En je moet jezelf verbeteren he. Het is immers de bedoeling dat je daar tot ‘het laatst’ blijft wonen. Want we gaan allemaal ooit dood. We hebben geen keuze. Afscheid nemen zullen we toch een keer moeten doen.”

Maria: “Weet je wat ik wel jammer vind? (fluisterend) Er wordt veel gestolen op het kerkhof. Bloemen worden gepikt, soms met bloempot en al... Al zeven jaar lang is dat aan de gang. De politie moet ze op heterdaad betrappen, maar dat is niet simpel.”

Heleen: “Maar we mogen niet klagen, we hebben fijne buren en we wonen heel graag in deze wijk. We hopen dat we er nog lang van mogen genieten. En nu ga ik mijn kip omdraaien, want anders brandt ze aan!”

Het talent uit de Rubensstraat

"Ik vind lezen superleuk, dan gebeurt er iets met mij: ik fantaseer dan dat ik er zelf bij ben. Alles lijkt echt te gebeuren in mijn hoofd." Is Rani De Vadder een leesbeest? Absoluut. En binnenkort ook een echt schrijfbeest...

"Ik heb rust nodig om te kunnen lezen. Ik kruip gezellig weg in mijn kamer, op de bank in het salon en soms ook in de klas... stiekem, hihi. Dan hef ik het deksel van mijn bank op en steel snel een paar zinnen uit het boek."

"Boeken helpen me ook door moeilijke periodes door. Omdat mijn ouders uit elkaar gingen, kreeg ik het boek “Missen is moeilijk” van Bart Moeyaert. Ik heb veel aan dat boek. Ik leer er uit voor mezelf, maar ook hoe ik zelf boeken wil schrijven. Ik kijk hoe een boek gemaakt wordt, hoe het opgebouwd is en waar de spanning zit."

Ik krijg enorm veel zin om zelf te schrijven. Over dieren. Beestige boeken. Met knappe prenten. De sfeer moet goed zitten en het verhaal moet vrolijk eindigen. Zonder happy end ben ik niet gelukkig. Humor en spanning zijn ook belangrijk. Ik wil dat de lezer goed gezind wordt van mijn boeken. En dat ze er iets uit leren.

Driepoot de Kikker

"Mijn eerste boek gaat over vervuiling. Sari de Salamander, Tommy de Mol en Driepoot de Kikker hebben een vluchtplan. Ze vluchten weg van de vervuilde beek en trekken naar een paradijs. Het wordt een spannende tocht. Het zou fijn zijn, moesten mijn lezers na het lezen van mijn boek beter omgaan met het milieu. Ik ben ook tegen het omhakken van bomen!"

De passie uit de Theofiel Van Cauwenberghslei

Sandra Pottiez staat bijna 20 jaar op de planken. Vandaag speelt ze de rol van Sarah in het stuk 'Kinderen van een Mindere God' in het Vaarttheater.

"14 jaar geleden speelden we dit stuk ook. Ik voelde me toen te jong om die rol te spelen. Nu ben ik er klaar voor, zeker na 8 maanden intensief gebarentaal studeren".

‘Children of a lesser God’ kreeg in 1980 op Broadway de tony-Award voor het beste stuk en de beide hoofdrollen (de doofstomme Phyllis Frelich en John Rubinstein) die voor beste actrice en acteur. Een jaar later won het stuk ook in Londen de hoofdprijzen.
In 1985 kwam de film uit met William Hurt en de doofstomme Marlee Matlin in de hoofdrollen, wat haar ook weer een Oscar voor beste actrice en een Golden Globe Award opleverde.

Speeldata: 24 – 25 april 2008 en 1 – 2 – 8 – 9 – 15 – 16 21 – 22 – 23 mei 2009 om 20 uur
zondag 26 april, 10 en 17 mei 2009 om 15 uur met simultaanvertaling voor doven

Reserveren? Klik!

De toewijding in de Brandweerkazerne

Waar rook is, is vuur. En waar het brandt, is Ben Leurs: de eerste en voorlopig enige beroepskorporaal van de Schotense brandweer. De kazerne is zijn tweede thuis.

Ben poseert graag bij de oude Opel Blitz uit 1936. ‘Deze wagen is vermoedelijk de eerste echte brandweerauto van Schoten. In 2011 moet hij terug in goede staat verkeren bij de viering van het 100 jarig bestaan van de brandweer.’
Samen met enkele collega’s werkt Ben na de uren gepassioneerd aan de wagen. ‘Ik ben dol op autorenovatie. Het is puzzelen met grote-jongensspeelgoed.’
Ben is ook verzot op duiken, fietsen en zwemmen. ‘Mijn sportieve uitspattingen zijn goed voor de conditie, en dat is belangrijk voor een brandweerman,’ knikt Ben. ‘En ik wil de goede naam van de brandweermannen in onze familie hoog houden.’
(Ben trad, in navolging van zijn vader Herman en broer Edwig, samen met tweelingbroer Dirk in 1999 tot de brandweer toe.)

Ben staat in voor het nazicht en onderhoud van het wagenpark en materiaal, ook het beheren van de stock en het inrichten van het nieuwe magazijn behoren tot zijn takenpakket. Bij alarm is hij autovoerder - pompman en behoort hij tot het tienkoppig duikersteam.

Ben straalt rust en zelfverzekerdheid uit. ‘Op mij kan je rekenen,’ knikt hij. En of we dat doen.

De passie uit de Alfons Verdijckstraat

Een geconcentreerde blik en een geheimzinnige glimlach staan gebeiteld op het gelaat van een man aan de oever van Schoten vaart. Wie is die loze visser? Het Gekaekel vraagt het.

“Dit is mijn biotoop!” grinnikt Jean Eyletters. “Al zowat heel mijn leven woon en vis ik op deze plek. Voor mij is het een van de schoonste plekken op de wereld.” Jean zit steevast voor zijn deur aan de Alfons Verdijckstraat. Op zijn zelfgemaakt visplatform. “Dit is mijn uitlaatklep he, ik ben vrachtwagenchauffeur. Op de baan is het al-tijd druk. Hier op mijn stoeltje kom ik tot rust. En het kan me niet lang genoeg duren. Ik ga enkel naar binnen om te eten.” Het vissen zit in de familie, zijn broers en vader kunnen ook met de hengel overweg. Jean trekt ook vaak naar de Ardennen met zijn visgerief. “Andere rivier, andere vis!” lacht hij. Of er hier in de vaart iets te vangen valt? “Ni zwanzen hé, soms haal ik hier zo’n kastaar boven dat de passanten van het schrikken bijna met hun fiets in de vaart rijden. Meer dan tien kilo wegen die beesten soms.”

Goede vangst, Jean!

Activiteiten in de wijk 2009

• Algemene Vergadering: 29 april 2009
• Uitstap Tram- en Bus-Museum Diksmuidelaan/Gitschotellei: zaterdag 6 juni 2009
• Uitstap Poppenschouwburg Van Campen 25 april
  
• Havenrondvaart Flandria – datum te beslissen
• Brunch Vlaanderen Feest: zondag 5 juli 2009 (vaste stek c/o Lisette en Staf)
• Animatienamiddag V.V.: zondag 4 oktober 2009
• Kerstdrink: zaterdag 19 december 2009

Het Talent uit de Peter Benoitstraat

Geoefende vingers, een muzikaal oor, gevoel voor ritme en een keyboard. Meer heeft Jos Gilles van Guitar Syndicate niet nodig om een zaal op de kop te zetten.

Jong talent
‘Als klein jongetje tokkelde ik “Broeder Jacob” op een accordeon van papa. En in het begin van de jaren zestig was ik wild van het Radioprogramma KOP EN STAART op zaterdagavond. Ik heb de muziekmicrobe al heel lang te pakken!’

Passie
‘Muziek beheerst mijn leven. Ik ben DJ, en ik kan aardig overweg met de PC. Dat laatste komt van pas als muzikant. De computer is hét middel om nieuwe nummers in te oefenen, partijen te downloaden en op te nemen.’

Guitar Syndicate
‘Sinds 1993 speel ik Keyboards op een Roland E600 bij deze band. Guitar Syndicate is een “Cliff Richard and the Shadows - Tribute Band.” Met de groep speel ik in binnen- en buitenland. Eén van de hoogtepunten is ongetwijfeld een optreden samen met Bruce Welch, de originele slaggitarist van de Shadows.’

Toewijding
‘Volhouden vraagt uiteraard inspanning: Ik studeer de nummers thuis in. Met de koptelefoon, want de buren mogen niet gratis meegenieten, hah! Wekelijks repeteren we samen met de band. Het feestelijke 25-jarig bestaan van Guitar Syndicate in 2008, is het mooiste bewijs dat we ons hele leven samen al veel lol hebben gemaakt.

Toekomst
‘Dit voorjaar hebben we privé-optredens op het programma staan en een “Dinner met Music” in Oudegem (zie link op onze blogspot). In april treedt Guitar Syndicate op in Zoutleeuw.’


Rock on, Jos!

Zo vier je Valentijn!

Stan (89) en Caroline (87) Van den Weyngaert - Audiens hebben recht van spreken: zij weten hoe het moet! Dit jonge koppel is 70 jaar getrouwd en dat is heel, heel heel bijzonder.

Trouw aan elkaar, trouw aan de straat?
‘We wonen in de Braamstraat sinds de jaren dertig,’ mijmert Caroline. 'We speelden als buurjongen en buurmeisje samen op straat. ‘s Avonds was dat supergezellig. Iedereen zat buiten voor de deur hé.’ Stan glundert: ‘We waren ongeveer 14 jaar toen we verliefd werden. In één klap waren we een koppel. De ouders van Caroline waren in het begin niet opgezet met onze relatie. Maar ze moesten niet ongerust zijn hé. Kijk maar: We zijn nog altijd gelukkig samen!’

Tijd vliegt
‘70 jaar is niks,’ zucht Stan. ‘En hoe ouder je wordt, hoe sneller alles vooruitgaat.’ Caroline kijkt naar het voorbijrazende verkeer. ‘Ook hierbuiten. Er is veel veranderd. Vroeger was het hier dus écht rustig. De Braam was een steenwegske. We hadden voortuintjes. Beneden was een fietspaadje. De weg lag iets hoger en de Hoogmolenbrug was veel kleiner. Er was trouwens maar één baanvak. Het gebeurde wel eens dat ze boven, in het midden van de brug, neus tegen neus stil stonden, haha.’ Stan knikt. ‘Vroeger kaartten we buiten op straat. Nu rijden ze onze sloffen uit. Maar ach, de vooruitgang, ge kunt dat niet tegenhouden.’

Jublieumfeest
'Eerst kregen we een fantastisch ontbijt van onze kinderen en schoonkinderen,' glundert Caroline. 'Daarna kwam gans de familie op bezoek. We werden emotioneel, het pakte ons.' Stan legt zijn hand op die van zijn vrouw. 'In de namiddag zijn we bij de buren zelfs stoelen moeten gaan bijhalen. Als cadeau hebben we alle kozijns nog mee op bezoek gekregen. Het leek echt of de zeven dwergen toen binnen kwamen.' Caroline kijkt in de ogen van Stan. 'Ook op het feest in Ons Huis was alles tot in de puntjes geregeld, alles was wondermooi versierd. We waren van de kaart. Zo'n mooie dagen...'

Het recept voor levenslange liefde
‘Veel water bij de wijn doen,’ lacht Caroline, ‘alletwee he!’ Stan schudt het hoofd. ‘Mekaar veel vastpakken, dat is de truc. En eens knijpen als ge mekaar passeert in de keuken!’ Caroline knikt. ‘’t Is waar. En we kussen nog elke dag, kijk maar: Zo!’

Caroline en Stan, het ga jullie goed.

Mijn dierbare wandeling

Wie in de buurt van het Woon- en Zorgcenter Verbert-Verrijdt in de Verbertstraat een wandeling maakt, komt vroeg of laat “De Charel” tegen. Karel Van Dune (rechts op de foto), middelgroot en slank gebouwd, woont in Verbert-Verrijdt. Hij wandelt elke dag bijna 3 kilometer.

Charel heeft nood aan zo’n fikse wandeling. Het houdt hem jong en in een goede fysieke gezondheid. ‘Weer of geen weer, met of zonder paraplu!’ zegt Charel. ‘Ik heb trouwens behoefte aan menselijk contact. Ik maak graag een praatje met voorbijgangers.’

Vroeger was Charel schrijnwerker van beroep. ‘Je moet met de mensen praten om hen te kunnen begrijpen. Dat heb ik altijd aangevoeld. Ik hoop altijd dat de andere mensen dat ook vinden.’

Op sportief vlak heeft hij een boontje voor voetbal. Vroeger speelde hij een aardig potje voetbal, nu volgt hij de uitslagen op de voet. Zijn favoriete club? ‘Den Anderlecht!’

Kom je hem één dezer dagen tegen, vergeet dan niet hem even te groeten met ‘Dag Charel!’
In ruil: een vriendelijke glimlach en een gezellige babbel.

Doorgelicht: Jos Janssen - Bibman

Het Gekaekel zoomt in op ongewoon doodgewone mensen. Deze keer treffen we Jos uit de Venstraat in de krantenhoek van de Bib.

Leeftijd: 70

Bibfan: Ik kan hier Het Nieuwsblad in alle rust lezen. Ik duik in de sportpagina’s, want ik ben nog altijd zot van voetbal, (fier) ik speelde tot in 1995 bij Hoogmolen. Ik ken hier stilaan de vaste klanten op woensdag en vrijdag. Niet dat we veel praten hé, we komen om te lezen. Sjjjt.

Op zoek naar gezelligheid: Tuinieren bij Velt is ontspannend en gezond. Ik geniet van een babbeltje met de andere tuiniers. Mijn groenten van thuis in de tuin zeggen immers niet zo veel terug, haha!

Genieten van actie: Fietsen, wandelen en turnen bij Turnkring Sint-Jozef houden me fit. Digitale films maken houdt mijn hoofd fris. En als ik kan genieten van mijn kleinkinderen ben ik compleet gelukkig! Maar laat me nu maar met rust, ik wil alles weten over de Gouden Schoen ;-)

Enkele sfeerbeelden uit de Bib? Klik!