De passie uit de Alfons Verdijckstraat

Een geconcentreerde blik en een geheimzinnige glimlach staan gebeiteld op het gelaat van een man aan de oever van Schoten vaart. Wie is die loze visser? Het Gekaekel vraagt het.

“Dit is mijn biotoop!” grinnikt Jean Eyletters. “Al zowat heel mijn leven woon en vis ik op deze plek. Voor mij is het een van de schoonste plekken op de wereld.” Jean zit steevast voor zijn deur aan de Alfons Verdijckstraat. Op zijn zelfgemaakt visplatform. “Dit is mijn uitlaatklep he, ik ben vrachtwagenchauffeur. Op de baan is het al-tijd druk. Hier op mijn stoeltje kom ik tot rust. En het kan me niet lang genoeg duren. Ik ga enkel naar binnen om te eten.” Het vissen zit in de familie, zijn broers en vader kunnen ook met de hengel overweg. Jean trekt ook vaak naar de Ardennen met zijn visgerief. “Andere rivier, andere vis!” lacht hij. Of er hier in de vaart iets te vangen valt? “Ni zwanzen hé, soms haal ik hier zo’n kastaar boven dat de passanten van het schrikken bijna met hun fiets in de vaart rijden. Meer dan tien kilo wegen die beesten soms.”

Goede vangst, Jean!